Ik las laatst dat een cursus ‘Profeteren kun je leren’ wegens onvoorziene omstandigheden was afgelast. Daar kan ik wel om lachen. Maar profetie is, zeker in mijn eerste vormende jaren als Christen, één van de geestesgaven geweest die mij hebben laten zien dat God een levende God is. Een God die spreekt, ook vandaag. Niet alleen door Zijn geschreven woord, maar ook door zijn mensen.
De eerste keer dat ik met profetie in aanraking kwam was de zomer van 2003, een half jaar daarvoor waren mijn vriendin en ik tot bekering gekomen. Ik stond op het punt haar ten huwelijk te vragen, ergens in de Belgische Ardennen, toen we knallende ruzie kregen. Nou ja, knallend. Ik wilde graag een dagje mountainbiken en zij een dagje winkelen in Luxemburg. Het is grappig terugkijken op de ruzies die je had toen het leven nog veel minder complex was.
Het is grappig terugkijken op de ruzies die je had toen het leven nog veel minder complex was.
Ik verliet de herrie in de tent en ging een stuk lopen langs een rivier. Ik vroeg God of dee ruzie misschien een teken was dat ik haar niet ten huwelijk moest vragen. God bleef stil. Aan het einde van de rivier ging ik zitten op een grote steen. Ik bad nog wat langer en was weer afgekoeld. Er kwam een mooie vlinder, ze zijn met velen in de zomer, op mijn knie zitten en ik bewonderde het beestje een tijdje. Uiteindelijk ging ik met lood in de slippers weer terug naar de tent, ons plaats delict. De plaats waar ik haar ten huwelijk zou vragen voordat er kortsluiting ontstond. We gaven elkaar een kus en legden het bij. Uiteraard gingen we shoppen in Luxemburg, waarvan akte.
Het kwam die vakantie niet tot een huwelijksaanzoek. Ik zette haar weer thuis af en reed zelf door naar mijn eigen ouderlijk huis. Die week gebeurde er echter iets bijzonders. Elke dag kwam er meerdere malen per dag een vlinder op mijn pad. Ze vlogen naar binnen door kiertjes, ramen en deuren. In mijn auto, op mijn werk of gewoon thuis in de slaapkamer. Na zes van dat soort dagen zei ik in mijn Friese nuchterheid. ‘Heer, als u hier iets mee wilt zeggen dan hoor ik het graag, voor mij is het allemaal in nevelen gehuld.
De volgende dag gingen we naar de kerk, een grote kerk, onze kerk. Net voor de prediking gebeurde het. ‘Er is een zuster in de gemeente die een profetie heeft ontvangen en die zal ze nu, achter de schermen, voorlezen’ aldus de voorganger. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik ervoer dat God zei dat ik goed op moest letten. Geen hoorbare stem, gewoon een sterke gedachte. Met zo’n 1200 mensen vouwden we onze handen en sloten onze ogen om te kijken of het inderdaad God zou zijn die één van ons de oren of de voeten wilde wassen met een vermaning of bemoediging, door onze zuster heen.
Mijn hart klopte in mijn keel. Ik ervoer dat God zei dat ik goed op moest letten.
Ze schraapte haar keel en haar eerste woorden sloegen in als een bom: ‘In mijn droom zag ik een vlinder’. Ze verhaalde over de pracht, maar ook kwetsbaarheid van het gevleugelde diertje. Ze sloot uiteindelijk af met de uitleg: ‘Deze profetie is voor een broeder die voornemens is zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Weet dat je vrouw is als een vlinder. Mooi, maar kwetsbaar. Haar vleugels zijn snel beschadigd. Koester haar als broos vaatwerk’. De microfoon werd gedempt en alle aandacht ging weer uit naar wat voor de schermen gebeurde. Ik heb weinig meegekregen van de preek die dag.
Een week later vroeg ik haar, op het strand van Ameland, ten huwelijk en de rest is geschiedenis. Dit jaar zijn we twintig jaar getrouwd en elk woord van die profetie is waar gebleken. Als ik weer eens als een olifant door het broze vaatwerk in de porseleinkast marcheerde was het deze profetie die door de Geest opnieuw werd ingefluisterd; ‘Wees voorzichtig Kees, denk terug aan die vlinder’.
Vergelijkbare verhalen ten over in die eerste vormende jaren als Christen. Nu, 22 jaar verder, maak ik het heel soms nog mee. Maar veel minder vaak. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daarom weleens aan mijzelf twijfel. Versta ik misschien de stem van God niet meer? Heb ik ergens een afslag genomen waardoor God Zijn boodschappen tegenwoordig liever geeft aan mensen die er wel open voor staan? Zit mijn tijd erop, ben ik uitgespeeld op dit gebied? Gewogen en te licht bevonden?
Deze gedachten hielden mij gevangen, tot ik het zag. Tot ik het begreep. Een wijze broeder vestigde mijn aandacht op het volgende. Wie zal het zeggen, misschien was het wel profetisch.
Versta ik misschien de stem van God niet meer?
‘Kees, weet je nog dat je voor je kinderen vroeger vaak een cadeautje meebracht als je op reis was geweest naar het buitenland?’ Ik knikte instemmend en bedacht me hoe blij ze altijd waren als ik mijn tas opende na een missietrip of training ergens in Europa. ‘Dat was nodig om hen te laten weten dat je van hen hield toch? Ze ervoeren jouw liefde door de cadeaus die je gaf. Inmiddels zijn ze heel wat jaartjes ouder en hoeven ze geen cadeaus meer. Door de jaren heen zijn ze vertrouwd met je geraakt en hebben jullie heel wat met elkaar meegemaakt. Hoogte- en dieptepunten met elkaar beleefd en gedeeld. Ze weten dat je van hen houdt, niet omdat je cadeaus geeft, maar omdat je er altijd voor hen bent geweest in die pieken en dalen.
‘Kees, zo is het ook in je relatie met God’. Vervolgde hij, met de clou van het verhaal in aantocht. ‘In die eerste vormende jaren van de eerste liefde rijgt Hij bijzonderheden aan elkaar in het leven van zijn kinderen om hen te laten zien: Ik ben er, Mijn oog rust op jou, Ik hoor je gebeden, wees maar niet bang. Ik ben betrokken op je leven, Ik leef. Die bijzondere momenten worden dan gedenkstenen waar je regelmatig nog eens langs kunt lopen, zeker als het wat stiller wordt en je vertrouwen wankelt, om je te beseffen: God was hier en heeft tot mij gesproken. Maar hoe meer je opgroeit richting de geestelijke volwassenheid, hoe minder de Vader dat soort ‘cadeaus’ schenkt. Als het goed is heb je ze ook niet meer nodig om je geliefd, gekend en gewild te voelen, omdat je hebt gezien dat Hij al meer dan dertig jaar trouw aan je is. De gever is belangrijker geworden dan de gave, Kees. Hoop dat je er iets mee kunt’.
Daar kon ik zeker iets mee. Als het dan een tijdje stil blijft vanuit de hemelse gewesten, dan raak ik niet langer in verwarring en vertwijfeling. Ik kijk dan terug op 22 jaar wandelen met God en loop nog eens die gedenkstenen langs en besef mij, samen met de Hebreeën schrijver: God heeft in deze laatste dagen gesproken in en door Zijn Zoon. Dat verhaal spreekt boekdelen en is veel urgenter, accurater en specifieker dan welke indruk iemand ook maar kan krijgen.
Comments