De vurige gebeden van een 90-jarige vrouw: bidden is geen bijzaak

Zo op het eerste gezicht is ze een kwetsbaar hoopje mens. Ruim in de tachtig, bijna tikt ze de negentig aan. Al meer dan vijfendertig jaar weduwe en geplaagd door een ziekte waardoor ze vierentwintig uur per dag alle zeilen bij moet zetten om niet te trillen als een blad aan een boom. Haar stem is zachtjes en breekbaar. Dat maakt de gedaantewisseling, zo zou ik het bijna willen noemen, ook zo gigantisch onverwacht. Het gebeurde elke keer wanneer ik haar zag.

We hebben twee kopjes thee achter de kiezen, net als een lekker stuk cake dat ze speciaal voor de gelegenheid had laten kopen door een van haar kinderen. Als ik haar vraag of ik nog voor haar kon bidden stemt ze steevast toe onder de voorwaarde dat ze ook voor mij en mijn gezin mag bidden. Met krachtige stem, in volzinnen, bid ze vurig tot God voor mij, mijn vrouw en kinderen, de oudsten voor de gemeente, de ongelovigen in de regio. Als je je ogen sluit, en dat doe je vaak met bidden, zou je denken dat het kwetsbare oude vrouwtje van zojuist is weggehaald door de verpleging en dat ze een jonggelovige twintiger in haar stoel hebben gezet die de eerste liefde voor God nog lang niet verloren is.

De eerste keer werd ik omvergeblazen, de andere keren keek ik vol verwachting uit naar dat moment. Ze vertrouwde me toe dat ze elke avond zo ook voor haar kinderen en kleinkinderen bid, op de knietjes voor haar bed. Ik maak me sindsdien niet meer zorgen om die gezinnen.

In Lucas 18: 1-8 onderwijst Jezus zijn volgelingen opnieuw door een goed verhaal te vertellen. De clue vind je al in het eerste vers: En Hij sprak ook een gelijkenis tot hen met het oog daarop dat men altijd moet bidden en niet de moed verliezen. Jezus, de Godsmens, wist natuurlijk dat wij er meesters in zijn om iets snel op te geven; vandaar deze aansporing.

De hoofdrolspelers zijn een opdringerige weduwe en een nukkige & corrupte rechter. Laten we beide in de context van toen plaatsen.

Rechters werkten destijds niet vanuit statige rechtbanken zoals nu, maar trokken, van stad tot stad, rond in een tent. Iets minder glamorous dan nu. In die tent werd de rechter omringd door zijn assistenten en iedereen, ook buiten de tent, kon de rechtspraak volgen. Wanneer jouw zaak voor het gerecht kwam had je alleen toegang tot de assistenten. Je kon het jezelf wat makkelijker maken door geld onder de tafel door te schuiven zodat de rechter je gunstig gezind zou zijn.

Dan de positie van de weduwe. Die was belabberd slecht. Ten eerste was ze een vrouw wat in die tijd betekende dat ze feitelijk niet eens aanspraak maakte om haar zaak voor het gerecht te krijgen. Ten tweede was ze weduwe, ze had geen man meer die voor haar op kon komen. Ten derde was ze waarschijnlijk erg arm, geld om onder de tafel door te schuiven had ze niet. In de mannelijke machocultuur van het Midden-Oosten stond zij al met 3-0 achter nog voordat de wedstrijd begon. Met dit in ons achterhoofd begrijpen we beter wat Jezus wil zeggen.

Wat Jezus ons zo graag op het hart wil drukken is dit: Wij, de volgelingen van Jezus die in Zijn voetsporen willen treden zijn duizendmaal beter af voor God de Vader dan de weduwe is voor een onrechtvaardige rechter. God luistert, de rechter niet. God hoort ons hulpgeroep, de rechter bleef doof. God is perfect, de rechter onrechtvaardig. Als een onrechtvaardige rechter deze weduwe al geeft waar ze om vraagt, hoeveel te meer zal God zijn kinderen dan geven waar zij hem dag en nacht blijven vragen.

Zoals ik al zei bad ze elke dag voor haar kinderen zodat ook zij de God zouden leren kennen die haar op latere leeftijd was overkomen. Een paar jaar terug raakte haar zoon ernstig ziek. Begin 50, twee tieners thuis, een lieve vrouw en een boerderij. Hij stierf een jaar later na een pittig ziekbed, alle gebeden ten spijt. Nou ja, niet alle gebeden.

In het begin van zijn ziekbed ging ook hij namelijk Jezus volgen en de transformatie die volgde was weergaloos. Ze kreeg waar ze om had gevraagd al die jaren, al kan ik me voorstellen dat de wijze waarop niet haar keuze was. Maar dat bad ze ook altijd: Niet mijn wil, maar uw wil geschiedde.  Ik zie haar nog zitten terwijl ze trots wijst op de rouwkaart met een mooie foto voorop en het uitgeschreven getuigenis van haar zoon die over een paar dagen ter aarde besteld zal worden.

We zijn inmiddels vijf jaar verder. Toevallig zag ik haar deze week nog op televisie bij een item over een zorgcentrum waar mijn zusje werkt, ergens op het Friese platteland. Ik zag haar handen trillen, haar blik naar boven. Naar de mens leek ze nog iets fragieler dan voor haar negentigste. Niemand daar weet wat ik weet. Hoeveel kracht er schuilgaat in haar kwetsbaarheid, het gebed van de rechtvaardige is als dynamiet.

Doen als Jezus is je door gebed afhankelijkheid opstellen van God. Jezus deed het, mijn oudere zuster doet het en ik daag je uit om het ook te doen. Voor je gezin, je beste vriend, grootste vijand. Leg toekomstige keuzes voor hem neer, vraag wijsheid voor de beslommeringen van vandaag en vraag vergeving voor de fouten van gister. Als Jezus terugkomt, zal Hij dan dit geloof op aarde vinden? Het rotsvaste vertrouwen van Zijn volgelingen dat Hij uitkomst geeft aan eenieder die dag en nacht tot Hem roepen?

Dit verhaal wordt onderdeel van zijn nieuwe boek: Doe als Jezus – Levenswijsheid voor struikelaars. Bestel het boek alvast via deze website.