Mijn top 4: Muziek

In de rubriek Mijn top 4 vandaag een kleine pitch voor mijn vier favoriete muziekalbums. Muziek is een taal die universeel is. Muziek is bij mij vaak gekoppeld aan een mooie of minder mooie herinnering. Een gevoel, een gebeurtenis. Bij jou zal dat niet veel anders zijn schat ik in. Hier de 4 albums die op mij een diepe indruk maakten, in willekeurige volgorde.

Andrew Peterson: The Burning Edge of Dawn

Andrew Peterson is, naar mijn bescheiden mening, de man die de béste Christelijke liederen van deze tijd schrijft. Nooit afgezaagd en voorspelbaar. Liederen waar je echt even over na moet denken voor je begrijpt wat voor moois hij wil zeggen. Dit album schreef hij in een periode waarin hij zelf leed aan een diepe depressie. Hij beschrijft het album zelf als zijn poging om zingend door de duisternis te komen waarbij hij eerlijk zijn spanning woorden en akkoorden geeft tussen vertrouwen in God en hopeloosheid. In een tijd toen ik zelf niet lekker zat na het overlijden van mijn vader en een periode van oververmoeidheid als dominee heb ik dit album grijs gedraaid!

Oasis: Definitely Maybe

Een heerlijke 'oximoron' als titel, lekker tegengesteld. Dat zijn de ruziënde broers uit Manchester natuurlijk ook, al gaat het nu wat beter...voor zolang het duurt. Dit album herinnert mij aan mijn eerste keer in London. Mavo 4. Slenterend in een buitenwijk loop ik een muziekwinkeltje binnen en koop daar het akkoordenboek met schema's voor alle liederen van dit album. Ik speel tot mijn vingers bloedden (en het was niet de zomer van '69) en al die liederen zitten in mijn geheugen gegrift, net als die van hun tweede album: What's the story morning glory. Dit album is de reden dat ik mijn eerste elektrische gitaar koop. Een imitatie Gibson Les Paul in sunburn kleuren. Those where the days. Als ik met het mes op keel een nummer zou moeten kiezen van dit album wordt het: Live Forever.

Everly Brothers: Songs our Daddy Taught us

Over ruziënde broers gesproken. Deze twee, Don & Phil Everly, konden er ook wat van. Al vanaf jongs af aan aan elkaar veroordeelt. De een een democraat, de ander een republikein. De een hondstrouw, de ander wiebelig mentaal. Maar op een podium gebeurt er iets wat alleen broers kunnen: perfecte harmoniën. Dit album is recent nog gecoverd door Billy Joe Armstrong (Greenday) en Norah Jones (Come away with me). Beide heren leven helaas niet meer en ik schat in dat zelfs de engelen onder de indruk zijn van hun stemmen. Dit specifieke album bevat, geen verrassing, volksverhalen op muziek die generatie op generatie werden verteld in Kentucky, Amerika. Country, Folk, Americana; ik hou er van! Deze mannen zijn ook de reden waarom ik soms, heel irritant voor anderen wellicht, binnen en buiten de kerk tweede stem ga zingen, sorry daarvoor.

Cranberries: No Need to Argue

Het zal jullie niet verbazen dat een Ierse band niet mag ontbreken in deze top-4. Al ruim voor mijn bekering luisterde ik naar deze band en ik ga nog steeds graag naar ze toe. Zangeres Dolores O'Riordan heeft een speciaal stemgeluid, mede gevormd doordat ze al op vroege leeftijd jodelen leerde. Het was een vrouw met diepe krassen, net als bijvoorbeeld Sinead O'Connor, ook Ierse. Beide hadden te maken gehad met seksueel misbruik en dat tekent een leven. Dat er vanuit de puinhopen iets moois kan ontstaan blijkt wel uit de stem van Dolores. Live hield die niet altijd stand, op een studioalbum wel. Grootste hit van deze schijf is 'Zombie', wat mij betreft de minste track van allemaal op het album. Twenty-One is het absolute hoogtepunt voor mij.

Ik had er nog veel meer kunnen noemen. De worshipplaten van Michael W. Smith of de Christelijke hardrock van Petra met het album 'Jekyll & Hyde' als absolute favoriet. Maar een top 4 bestaat nu eenmaal uit 4 stuks.

Abonneer je op mijn blogs via het formulier bovenaan mijn homepage en mis niks!