Heeft de parel haar glans verloren?

Kees Postma
29 sep
3 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 30 sep

Gisteren sprak ik in een volle feesttent in het Friese Burgum over de gelijkenis van de parel van grote waarde. Bij sommigen leidde dat beroering. Er werd iets geraakt: een hartsverlangen om te ontvangen wat je nooit meer kwijt kunt raken. Bij anderen een roep om weer terug te keren naar toen het nog goed was. Erg benieuwd hoe de Naprediker die harten verder naar zich toe zal trekken.

De gelijkenis: Mat. 13: 44-46

Het Koninkrijk der hemelen is ook gelijk aan een schat, in de akker verborgen, die iemand vond en verborg; en van blijdschap daarover gaat hij heen en verkoopt alles wat hij heeft, en koopt die akker. Ook is het Koninkrijk der hemelen gelijk aan een koopman die mooie parels zoekt. Toen hij één parel van grote waarde gevonden had, ging hij heen en verkocht alles wat hij had, en hij kocht hem.

Jezus vertelt over twee mannen die iets ontdekken. De een is ernaar op zoek, de ander struikelt erover. Beiden beseffen dat alles wat waarde heeft in hun leven moet wijken, willen ze die schat, die parel, bemachtigen. Ze verkopen alles wat ze hebben en keren nooit meer terug. De parel blijft voor altijd het epicentrum van hun aandacht en devotie.

Mijn verhaal

Ik was niet op zoek, maar ik vond toch. Ik verbrandde mijn schepen achter mij en ben nog steeds dankbaar en blij met die parel van grote waarde: Jezus Christus en Zijn evangelie. Nooit heeft Hij zijn glans verloren. Ik kocht de parel in een wonderlijke samenwerking met Hem, door wie ik zelf gekocht ben met een prijs die de waarde van parels ver overstijgt.

Misschien klinkt het kinderlijk, maar voor mij blijft Hij het brandpunt van mijn leven.

Nooit heeft Hij zijn glans verloren

De werkelijkheid om ons heen

Toch zie ik om mij heen veel andere schatgravers die ooit ook die schat van grote waarde ontdekten. Maar hun aandacht ligt inmiddels niet meer bij de parel zelf, maar bij alles eromheen.

Oude Hermeneutiek, Nieuwe Hermeneutiek. Charlie Kirk, Donald Trump, Israël, Gaza. Vaccinaties, groene theologie, sociale rechtvaardigheid, scheurende kerkverbanden, LGBTQ. Van orthodox rechts tot liberaal links roepen we dat dáár de prioriteit moet liggen. We berijdden stokpaardjes, zijn als ringrijders die proberen onze lans in een gapend gat van onze toehoorders te steken: Kom toch in mijn kamp, daar zit je goed. Deze randzaak zal je gelukkig maken.

Maar ik vraag me af: bewijzen we de Parel daarmee een dienst? Predikers die ooit opriepen jezelf te verliezen om Christus te winnen, buitelen nu over elkaar heen in randzaken. Er ontstaan scheidslijnen: wakker of slapend, eindtijd of niet. En intussen lijkt de parel, die ooit het epicentrum van aanbidding was, met de dag doffer te worden. Stof daalt neer op haar glans, men loopt haar voorbij alsof ze niet meer van deze tijd is.

Maar ik vraag me af: bewijzen we de Parel daarmee een dienst?

Mijn kinderlijk verzet

En toch: ik kan er niet over zwijgen, over die parel dan. Hij is voor mij altijd voorpaginanieuws gebleven. Voor mij blijft de parel het allerbelangrijkste. Ik raak er niet over uitgepraat: dat God mens werd, mij heeft uitgekozen voor de grondlegging van de wereld, en dat Zijn waarde nooit kan toenemen of afnemen omdat Hij de perfectie zelf is. Dat het eeuwige leven nu al is begonnen omdat ik Hem mag leren kennen, en Zijn Zoon Jezus Christus. Hij doorstaat glansrijk de strijd om mijn aandacht. Staat altijd bovenaan mijn live-blog. De ringrijders rondom mij krijgen de lans er niet in omdat het gat reeds gevuld is. Hun punt breekt, niet opgewassen tegen het reeds vervulde leven.

Een pleidooi

Daarom mijn oproep, hoe kinderlijk ook, aan links én rechts: keer toch terug naar de Parel. Begraaf de strijdbijl in de akker en denk terug wat je in diezelfde akker ooit opgroef. De Schat van Grote Waarde waar je alles voor verkocht om Hem maar te grijpen.

Gooi de lans bij het oud ijzer en blaas het stof van de Parel om haar glans weer te zien. Wie terugkeert, zal opnieuw gaan genieten van wat hij nooit meer kwijt kan raken, omdat hij ooit inleverde wat hij toch niet kon behouden. En misschien ga je dan zelf ook weer glanzen. Misschien koelt je harde hoofd weer wat af en wordt je hart weer warm en zacht.

Zullen we weer gaan kijken, gaan aanbidden? Als kinderen, gedwee mee aan Zijn hand?