Een ode aan de kerkelijk jeugdwerker

Ben je ook zo blij dat God niet ál onze dromen laat uitkomen?

Ik droomde vannacht dat ik solliciteerde voor de functie van jeugdwerker bij de CGK te Barger-Compascuum. Ik zat aan tafel met vijf ernstige mannen die hadden besloten van mij het onmogelijke te vragen. ‘David, onze kerk wordt grijzer en kaler. De jongeren zijn in geen velden of stegen meer te bekennen en de jeugd van onze gemeente bestaat op dit moment uit de 40-65-jarigen. We beseffen dat ons oude jasje de tieners en jongvolwassenen niet meer past en dat we ze deels zelf de kerk uit hebben gejaagd toen we van bijzaken hoofdzaken zijn gaan maken. Als kerkenraad proberen we nu ons vege lijf te redden. We willen jou daartoe als jeugdwerker aanstellen’ eindigde één van de broeders. Tot mijn eigen schrik antwoord ik met een ‘ja ik wil’ en teken ik een contract waar er aan het eind van mijn geld straks nog een heel stuk maand over zal zijn. Ik bevind mij in een positie waar het onmogelijk lijkt om te slagen en volkomen zeker om te falen. Alsof je wordt aangenomen als kapitein op de, al zinkende, Titanic.

We willen jou daartoe als jeugdwerker aanstellen’ eindigde één van de broeders.

De droom was nog niet ten einde. Ik zag mijzelf staan voor een groepje verveelde tieners die van hun ouders persé mee moesten op tienerweekend. Voor de eerste avond had ik de opdracht gekregen hen te onderwijzen over de wedergeboorte. Het zou een gedenkwaardige avond voor ons allen worden. Met name omdat één van de vele digibeten die de CGK rijk is de verantwoordelijkheid nam voor mijn diapresentatie. Tijdens mijn praatje opende hij namelijk niet het mapje ‘wedergeboorte’ maar ‘geboorte’. Zonder dat ik het zelf doorhad werden, achter mijn rug, niet de brugillustratie en de transformatie van rups naar vlinder getoond, maar het geboortekanaal waardoor onze jongste dochter in HD-kwaliteit het levenslicht zag. Ik kan je zeggen dat dit de gemoederen danig bezighield.

Tijdens mijn praatje opende hij namelijk niet het mapje ‘wedergeboorte’ maar ‘geboorte’.

De gifbeker moest blijkbaar nog leeg worden gedroomd. In de volgende scene bevond ik mij op een groene weide voor het nachtspel. Mijn co-leider Eric had het lumineuze idee opgevat om ultimate glow-in-the-dark voetbal te gaan spelen en had daartoe twee lichtgevende voetballen gekocht bij een obscure Chinese webwinkel. ‘David, we laten ze vanaf twee uur ‘s nachts vijf uur lang voetballen, kunnen wij heerlijk slapen!’. Ik stemde in. De eerste bal ontplofte jammerlijk tijdens het oppompen, met veel hilariteit en enkele brandwonden tot gevolg. De tweede bal voldeed wel aan de CE-normen en was zowaar rond van vorm en lichtgevend zoals beloofd. Tot zover het goede nieuws.

Toen Eric op zijn fluit blies en de bal de tienermenigte in trapte drong het ineens tot mij door dat de bal dan wel lichtgevend mocht zijn, maar dat dit niet gold voor de obstakels in de nabije omgeving. Er ontstond daardoor een surrealistisch schouwspel van een groep van vijftig onzichtbare tieners die keihard schreeuwend achter een lichtgevende bal aanliepen, maar niet alleen de bal raakten. Met mijn nachtkijker zag ik hoofden tegen eeuwenoude eikenbomen slaan, knieën die hardhandig kennis maakten met betonnen picknickbanken en de meer edele delen die hard tegen doelpalen sloegen.

Toen de ergste duisternis voorbij was, de schemertijd haar opwachting maakte en het spelletje haar einde naderde leek het veld achter de kampeerboerderij op een gecombineerde uitzending van MASH, Medisch Centrum West en ER. In paniek zag ik een schare die niemand tellen kon bebloed over het veld strompelen zonder tanden in hun mond….

‘David, David…wordt wakker, waarom schreeuw je zo?’ Mijn vrouw Moniek kijkt bezorgd in mijn bezwete gezicht. ‘Oh schat…weet je nog van die vacature voor jeugdwerker? Ik denk dat ik er over gedroomd heb: zou God mij willen waarschuwen om het niet te doen?’ stamelde ik.

‘David, David…wordt wakker, waarom schreeuw je zo?’

‘Lieverd, die droom zegt vast meer over de druk die jij jezelf, net als andere jeugdwerkers, oplegt omdat je bang bent dat je het tij niet zult keren en de leegloop doorzet. Beoordeel toch niet altijd je oogst, maar focus je op je zaaien. Je weet toch wat belangrijk is voor tieners? Wees authentiek, beschikbaar, bid voor hen en wees altijd bereidt om verantwoording af te leggen van de hoop die in je is’ spreekt ze geruststellend.

Ik plof opgelucht neer in mijn kussen, dankbaar voor zoveel wijsheid aan de linkerkant van ons bed. ‘Hé David, nu je toch wakker bent…ik zag op internet die nieuwste rage van lichtgevende voetballen voorbijkomen, zou dat niet iets zijn voor bij ons in de kerk? Leuk voor de tieners tijdens een nachtspel! Ik kan de slaap niet meer vatten en dank God opnieuw dat de meeste dromen bedrog zijn.

Meer van dit? Kees Postma is voorganger in Friesland én schrijver van ‘De Retraite: Een lichtvoetig en humoristisch verhaal van een voorganger op zoek naar zichzelf’. Meer info over hem en het boek vindt je op www.keespostma.com . Via keesenwieteke@gmail.com kun je een gesigneerd exemplaar bestellen.