De 'alles-wat-aandacht-krijgt-groeit' voorgangersconferentie
Bijgewerkt op: 12 jul. 2022
Opwekking is geweest, New Wine en andere oppeppers staan op het punt om te beginnen: Het Christelijk festivalseizoen is losgebarsten! Mijn gedachten dwalen af naar een conferentie voor voorgangers in Ambt Delden die ik een tijd geleden bezocht. De titel had direct mijn aandacht getrokken: ‘De 'alles- wat-aandacht-krijgt groeit voorgangers-conferentie 2022': Verdubbel je ledenaantal in slechts één jaar’.
Bij de inschrijftafel werd mij door een potige dame vriendelijk gevraagd hoeveel leden er in de kaartenbak van onze ledenadministratie stonden: ‘Honderdvijfenveertig mevrouw, exclusief kinderen, tieners en engelen’ grapte ik joviaal. ‘Prima, meneer, ik snap goed dat uw oudstenraad u naar deze conferentie heeft gestuurd, dat is toch wat magertjes’.
Ik kreeg van haar een grote gele sticker op mijn borstzak geplakt met mijn naam en daarachter 100-150 geschreven. De sticker zag eruit als zo’n emoticon met een basisemotie: Deze kwam wel erg overeen met de basisemotie walging. Onderweg naar mijn stapelbed kreeg ik meelijwekkende blikken van blauw (300+), groen (500+) en goud (2000+) gestickerde geestelijke reuzen.
Gelukkig was er op het laatste moment toch nog een seminar georganiseerd voor alle stakkers zoals ik. We werden naar een bedompt, naar riool stinkend, achterafzaaltje geloodst voor een goudklompje wijsheid met de titel:
‘Timing is everything: Belonging, Behaving, Believing’
De spreker van dienst was Ignatius Bonafide: Een Griekse wonderpreker die, volgens de host van het seminar, binnen drie dagen vierhonderdvijftig zichzelf reproducerende kerken had gesticht op het Griekse Eiland Rhodos. De achtdelige autobiografie van dit wereldwonder kon voor €84,99 ongesigneerd worden afgehaald bij de boekentafel in de grote samenkomstzaal waar de blauwe, groen en goud gestickerde Apostelen van onze tijd hun samenkomst hielden.
Iets in mij zei mij dat Ignatius zich ten opzichte van ons dubbeltjes een zilveren kwartje voelde en ons niet geheel serieus nam. Hij ging zitten op het podium in kleermakerszit en had een houten treintje met drie locomotieven meegenomen om ons een illustratie te geven over de drie B’s van gemeenteopbouw: Belonging – Behaving – Believing.
‘Spirituele Zuigelingen. Jullie voelen je vast als de vijf broden en de twee vissen, de lege kruiken van de weduwe en als die arme blinde Bartimeüs en alle melaatsen die je ooit kan tegenkomen in één der beide Testamenten. Oom Ignatius kan zich goed voorstellen dat jullie jezelf zien als hopeloze mislukkingen met jullie gele stickertjes. Maar als jullie mijn les vandaag ter harte nemen, prenten in jullie lege hoofdjes, dan zitten jullie volgend jaar in het grote auditorium, met een andere kleur sticker!’ Op mijn hoede en licht ongerust wachtte ik op wat komen ging: Ik zou snel van de ene in de andere verbazing vallen.
‘Tsjoek, Tsjoek..hé, wat komt daar aan? Zijn dat drie treintjes? Ja, het zijn drie treintjes!’ Ignatius verloor zichzelf, volgens mijn telkens bescheidener wordende mening, een beetje in zijn toneelspel en verkeerde inschatting van zijn publiek, maar ik besloot om te blijven kijken en luisteren.
‘Kijk minderbedeelden, men leerde altijd dat de bekering en lidmaatschap in een gemeente zich voltrok volgens deze drie stappen: Eerst moest men tot geloof komen (eerste treintje met het woord believing wordt door Ignatius getoond onder een hartstochtelijk Tsjoek Tsjoek!) , dan zou men zich de vruchten der bekering eigen maken (locomotiefje behaving wordt aan believing vastgemaakt) en ten slotte zou men ook een gevoel van verbondenheid (wagon belonging sluit de rij) ervaren in de gemeente.’
Wij knikten allemaal als makke en bange schapen en waren blij dat we iets van deze wijsheid al eens eerder hadden gelezen en gehoord tijdens onze theologische opleiding en in onze Bijbel, hoe imbeciel we blijkbaar ook waren.
‘Fout, losers!’ Schreeuwde Ignatius door een piepende microfoon. ‘Weten jullie niet dat het op deze manier een eeuwigheid duurt voordat jullie kerken gevuld zijn!? Met een dreigende blik zocht hij met een ieder van ons oogcontact. Als volleerd goochelaar en wereld-kampioen ‘balletje-balletje’ veranderde hij daarna de volgorde van de treintjes waarna door de speakers luid gejuich klonk en diverse vuurpijlen werden afgeschoten in het piepkleine zaaltje. Toen de podiummist was nedergedaald stond er het revolutionaire: ‘Belonging – behaving – believing’. Ignatius keek zelfvoldaan naar zijn zelf gecreëerde illusie: De locomotiefjes waren van plaats gewisseld.
Wouter, een serieus kijkende oudste in zijn plaatselijke huisgezin, durfde het aan een vraag te stellen. Ik vroeg me af of hij misschien levensmoe was en met een klapper zijn voltooide leven achter zich wilde laten. ‘Broeder Ignatius, maar krijg je dan niet een kerk vol met onbekeerde mensen, zeg maar…geiten verkleedt als schapen? Ignatius deed zijn best om zich in te houden, maar een ader op zijn voorhoofd begon zo ernstig op te zwellen dat een aantal herders al tijgerend de nooduitgang zocht. ‘Woutertje, gele sticker 100-150, kijk naar Ignatius borst, nu!!, wat lees je? Ik zal het je zeggen: ‘Ignatius, gouden sticker, 3000+’. Wouter besloot om zich bij dit verbale geweld neer te leggen en vertrok door dezelfde nooduitgang. Natuurlijk had Woutertje gelijk: Wat in de wereld werkt, werkt vaak niet in de kerk. Toch besloot is zelf de proef op de som te nemen en in mijn gemeente......
Je las zojuist een verhaal uit De Retraite: Een lichtvoetig en humoristisch verhaal van een voorganger op zoek naar zichzelf . Benieuwd hoe het afloopt? Lees hier wat anderen van het boek vinden en bestel je eigen fysieke of e-book exemplaar: Koop hier de Retraite.
